Dag 30: Chicago - Brussel

[Klik op de foto voor meer foto's]

     

     

Na ons gewoonlijke ontbijt hadden we nog veel tijd om alle goed in te pakken.

Dat lukte goed, maar toen we de valiezen wogen, moesten we toch wat extra's in de trolleys steken. Ze wogen net geen 23 kg allebei! We dronken nog een koffie op de kamer, keken alles nog eens goed na en vertrokken om 11u30 naar een cache in de buurt. Die lag tussen de bosjes, dus we hadden geen zin om daar met propere kleren tussen te kruipen. We reden dan nog een klein uurtje naar het huis van in de film Home Alone. Daar waren we niet alleen! De ene na de andere kwam een foto nemen. Nochtans ligt het echt buiten de stad. Het ligt in een statige woonwijk met de ene villa al groter dan de andere, dus we vergaapten ons maar aan de gigantische huizen hier. 

Vandaar reden we naar de school uit de film de Breakfastclub die we onlangs zagen. Je mag met de auto het terrein niet op want het is van de State Police. Het stond vol ( in beslag genomen?) wagens. We stapten te voet helemaal rond naar de ingang. Daar was het! We herkenden het meteen. Naar binnen konden we niet, dat was enkel met een badge toegankelijk.

We stapten weer het hele stuk terug in de hitte met onze jeans aan.

Op weg naar de luchthaven tankten we ook nog en vonden in de buurt een cache. Daarna was het perfect tijd om te vertrekken naar de luchthaven. We gaven de auto af en er stond net nog 1 bagagekarretje. De man zei dat alles in orde was, maar hij kwam aan 120$ meer dan waarvoor we getekend hadden. Ik had gelukkig de rekening afgedrukt bij die we in Chicago kregen. Ze hadden in Nashville een tank benzine aangerekend. Euh, we hadden nog al de auto geruild en nooit moeten betalen? We hadden hem nu vol terug gebracht. Dat is voor het ongemak, niet? Ja hoor, hij ging het van de rekening halen. Dan kwam hij nog 30 dollar meer uit. Omdat ze 2 keer administratiekosten  aanrekenden en taxen omdat we niet op een volle week uitkwamen met huren. Euh? Wat maakt ons dat uit? Of dat goed was? Nee, ikwou het in mindering hebben. Ondertussen stonden er al 2 lange rijen achter ons, maar ik dacht ik hou voet bij stuk. De brave man paste het allemaal aan. Ik zal hem bedanken in mijn review beloofde ik.

In het hotel had ik trouwens ook gezegd dat ik vond dat housekeeping hun werk niet zo goed hadden gedaan. Kreeg ik direct 50$ en tax terug omdat ik dat meldde!

In de luchthaven ging alles erg vlotjes. Met een treintje naar terminal 1, dan in een mum van tijd bagage bij drop off afgegeven, dan direct door security waar we niks uit de handbagage moesten nemen. Super! Zagen we daar toch niet een Starbucks zeker, dus ja, echt de laatste limonade nu. We gingen naar de gate om daar te wachten. Daar kregen we de melding dat we 20 minuten vertraging hadden. Hmm, dat was minder. De vertraging liep,steeds meer op. Uiteindelijk mochten we een uur later dan gepland aan boord.

Daar hebben we dan nog meer dan 2 uur moeten wachten voor we opstegen. Eerst was de reden dat catering nog moest gebeuren. Dan mochten we in het vliegtuig. Toen riepen ze af dat er  een technisch mankement was met de remmen. dat duurde dus 2 uur. Daardoor misten mensen hun aansluitende vlucht in Brussel. Omdat die geen visa hadden voor België konden die niet in Brussel blijven en moesten dus allemaal van het vliegtuig. En dus moest hun bagage er ook uit. Een heel gedoe dus. 

Het was al 21u30 eer we eten kregen. Het was weer een Indische curry. Ik heb niet alles op gegeten. We keken naar Jurassic Park Dominion. Daarna hebbben we proberen slapen, maar meer dan ogen dichtdoen werd het niet. Een uur voor vertrek kwamen ze met ontbijt: dezelfde muffin en chocoladereep als bij het warme eten en een potje appelmoes.  Nee, het eten was niet denderend. Gelukkig kregen we hete koffie.

Via de zelfscan waren we snel door de douane, maar we moesten lang wachten op de bagage.

Marie-Laure kwam ons halen met Luisje die we direct een gelukkige 5 de verjaardag konden wensen vandaag!

Dag 29: Chicago

[Klik op de foto voor meer foto's]

     

     

Het ontbijt deze morgen was speciaal, maar zo Amerikaans dat we het toch maar eens geprobeerd hebben.  Ipv gewoon ei waren het taartjes met spinazie en ei. Die waren erg lekker.  Verder lagen er ook broodjes met ei en kaas. Je ziet die veel liggen in de supermarkt, dus probeerden we het ook maar eens. Ik vond het veel te zwaar en liet mijn broodje liggen.  Het ei zelf was wel lekker.

We namen nog een koffie mee naar de kamer, want we hadden vandaag tijd. Bovendien was het aan het regenen. We maakten de auto volledig leeg en vulden alvast de valiezen met alle extra's die we weer gekocht hebben. We keken nog wat tv ook, altijd leuk. Zo ochtendnieuws met meerdere presentatoren hebben wij ook niet. Hier is dat zo op elke zender.

Tegen 10u vertrokken we naar een geocache op weg naar het tankstation. Daar tankten we voor 4,19$ maar vol. Het is het goedkoopste was we al tegenkwamen. In Chicago zelf was het meer dan 5!

We kwamen om 11u30 toe bij de Joliet Prison. Die gaat pas open om 12 u, dus we hebben op de parking eerst nog een laatste taartje opgegeten en wat yoghurt.

We mochten voor 12 u binnen en kregen uitleg bij een plannetje over welke gebouwen open zijn, waarvoor ze dienden en vooral ook waar ze gefilmd hebben voor Prison Break. Dat is echt een van onze lievelingsseries. We zagen ze 2 keer, ook een keer op reis met de kinderen. 

De eerste gebouwen waren gedeeltelijk afgebrand en kon je niet in. De gevangenis werd in 2002 gesloten toen de gevangenen overgebracht werden naar de nieuwe gevangenis in Illinois. Alles stond 15 jaar leeg.  Er werd geplunderd en veel met graffiti beklad. De staat bekommerde zich er niet om en de stad ook niet. Sinds 2017 zijn ze een National Historic Site en krijgen ze subsidies om alles te herstellen.

Het was fantastisch om er rond te wandelen.

We zagen allerlei ruimtes. Ze waren allemaal om ter meer vervallen. Net of je liep op een verlaten site. Op de plaatsen waar er gefilmd was, konden we ons nog goed inbeelden waar ze stonden, wat ze deden enz. Echt te gek alweer! Je zag zelfs het gat nog dat ze in de vloer gekapt hadden om te ontsnappen! Ook waar ze buiten rondhingen toen ze 'vrij' waren, waar de broers elkaar voor het eerst zagen. We herinnerden het ons allemaal! Wat ook heel cool was, was dat de telefoons er nog stonden waar ze mee belden in de serie.

Verder konden we in de douches, de eetzaal, de cellen zelf, de bibliotheek, de werkhuizen en isoleercellen. De gevangenis bestond al in 1892 en dat zag je er ook aan. Echt gek dat ze in deze staat open bleef tot 2002, de vrouwen werden gevangen gehouden op het 4de verdiep van de administratieve hoofdblok en mochten enkel op 4 juli naar buiten. Een dag per jaar. Daar zou nu nog al kritiek op komen mocht men zoiets doen.

Toen we naar buiten liepen toonde een soort 'bewaker' ons nog waar het hospitaal was. Dat was nu gesloten voor restauratie, maar werd wel gebruikt in de serie. Hij deed het hekken van de werf open voor ons en we mochten er toch naartoe. Woehoe! Zo kwamen we bij de regenpijp waarlangs ze een touw gespannen hadden om tot aan de prikkeldraad te komen en over de muur te klimmen. Helemaal toppie!

In ons nopjes keerden we na 3uur terug naar de auto.

We stopten op onze weg terug bij Starbucks en dronken ons er een lekkere koele drank op het terras. Bij Whole Foods stopten we om iets te eten te halen. Ze maakten een verse pizza voor ons terwijl we wat aperohapjes met guacamole kochten.

We aten alles smakelijk op in de kamer terwijl we naar het laatste verkiezingsnieuws keken en naar onze serie.

En oh ja, we hebben ook nog ingecheckt. Ik zou het bijna vergeten, maar morgen om 18u stijgen we op. Tijd genoeg dus morgenvoormiddag om alles te sorteren en weg te steken.

De maand zit er op, ja tis heel mooi geweest. We hebben veel gezien van de geschiedenis en de cultuur.

Maar we zijn toch ook blij om naar huis te kunnen en de familie een dikke knuffel te kunnen geven.

Dag 28: Chicago

[Klik op de foto voor meer foto's]

     

     

Toen ik deze morgen opstond en mijn mails las, zag ik dat er een mail was van mijn kredietkaart dat mijn kaart geblokkeerd was. Gisterenavond hadden we een parking geboekt in Chicago. om die betalen met de cc vroegen ze een postcode. Maar ze hadden 5 cijfers nodig en wij hebben er maar 4. Dus ik had wat geprobeerd met een 0 ervoor, maar niks hielp. Ze dachten dus dat het fraude was. ik moest bellen naar een Belgisch nummer om te deblokkeren. Maar we hebben dit keer een esim en daar kunnen we niet mee bellen. Enfin, een heel gedoe opgestart: uiteindelijk heeft Marie-Laure ons thuis geholpen. Zij belde met haar telefoon en ondertussen via mijn laptop via whatsapp naar mij dan kon die van de bank mij ook horen. Ze had eerst zelf gebeld maar dat was niet voldoende. Ze moesten met mij persoonlijk spreken. Maar gelukkig is het opgelost! 

In het hotel hadden ze ons een website gegeven van alle overdekte garages in Chicago. Daar kon je op voorhand reserveren. En dat klopte dus. Voor 10$ staan we een ganse dag in het stadscentrum geparkeerd. Met het openbaar vervoer zouden we er een dik uur over doen en kostte het ons meer. Dan was de keuze snel gemaakt. 

Na het ontbijt vertrokken we snel op pad want we waren al best wat tijd verloren met al dat geregel van die kaart. Er was natuurlijk een enorme file maar dat was te verwachten. 

De parking lag middenin het centrum. Maar goed dat we op voorhand gereserveerd hadden, want ze was volzet, ook al kostte ze hier nu 21$ per uur. Wat hadden wij een goede deal gemaakt zeg!

We vertrokken op verkenningstocht door de stad via het Millenium park. Daar stond een permanent theater opgesteld. Vanavond was er een muziekvoorstelling. De standjes van eten en drinken stonden al klaar.

Van hieruit was het maar een boogscheut naar de Bean, letterlijk een reusachtige zilveren boon. Iedereen wou er natuurlijk een foto bij. Het was er erg druk. 

Vandaar wandelden we via een ander parkje naar een speciale fontein. Twee grote gemetste zuilen stonden tegenover elkaar en af en toe werden er gezichten op geprojecteerd. Na een tijdje kwam er een straal water uit de mond van die figuren. Tussen de zuilen stond een laagje water waar kinderen allemaal in speelden.

Een beetje verder stond aan de overkant van de straat een bord dat het begin van route 66 uit 1922 aangaf. Dat vond ik nog het leukste eigenlijk. Zeker omdat we het eindpunt in Los Angeles ook al zagen.

We keken ondertussen onze ogen uit naar de vele hoge buildings. Vooral de Trump building viel op. Hij torende boven alle anderen uit en blonk zodanig dat je hem van ver herkende. Het was een makkelijk herkenningspunt want onze parking lag er vlak bij.

We wandelden verder naar het Hard Rock Café. Dat stelde niet zo veel voor, zelfs de ingang viel niet op. Maar er hing een jasje van Bono, dus er was er enen gelukkig. Ook van Prince hing er een paars hemd.

Zo kwamen we terecht op de Magnificent mile met winkels en hoge administratieve gebouwen. Het was al erg warm en we dronken wat en aten een wafel in de schaduw.

Toen we aan de rivier kwamen, daalden we af en wandelden de River Walk langs het water. De volgende brug gingen we er weer op, want daar was een Starbucks en we wilden beiden wel een lekker drankje. Dat namen we mee op onze weg naar de pier. Het was allemaal erg ver wandelen, maar we hielden toch vol.

Op de pier was het ook erg druk. Overal maakten ze reclame om een boottour te doen en dat was erg populair.

We wandelden helemaal tot op het einde tot voorbij het reuzenrad. Een ritje kostte 18$! Vandaar had je een prachtig zicht op de skyline van Chicago.

Het was net happy hour, dus we hebben ons aan de toog een Aperol gedronken. 

Via een voetgangersbrug stapten we weer terug naar de auto.

Op de terugweg was er weer file, maar we lieten de snelweg links liggen en konden daardoor blijven rijden.

We stopten nog bij het royale geboortehuis van de schrijver Ernest Hemmingway ook.

Tot slot reden we voorbij de Walmart en omdat het al laat was, besloten we om daar al eten af te halen. Ik nam spruitjes met pasta en Luc een pot pie.

We moesten ook nog een cadeautje kopen voor Luis zijn verjaardagsfeestje dat zondag al is, dus uiteindelijk waren we weer lang binnen. We kregen niet alles op, ook al smaakte het ons goed. Ondertussen keken we naar onze serie.

Het werd nog een lange avond met blog in orde brengen en douchen.

Morgen onze laatste dag hier alweer...

Dag 27: New Buffalo - Chicago

[Klik op de foto voor meer foto's]

     

     

Na een goede nachtrust en een prima ontbijt vertrokken we naar onze laatste bestemming deze reis. Tijdens het ontbijt stond de tv aan en de Amerikaanse atleten van de Olympische Spelen werden erg bejubeld. Ze hebben weeral veel medailles maar het land is dan ook gigantisch groot! Ook gaat het hier elke dag wel over de verkiezingen. Dat ga ik missen als we thuis zijn.

We waren nog maar net vertrokken of onze klok sprong automatisch een uurtje terug. We schillen nu weer 7 uur in tijd met jullie.

In Indiana Dunes National Park had Luc een wandeling uitgezocht, maar die bleek afgesloten. We reden dan maar verder tot we de duinen en de kust zagen en zetten ons daar even langs de kant. We wandelden zo naar de Great Lakes. Precies de zee, want er waren ook golven, maar veel minder dan bij ons. Er was niet veel te zien, behalve duinen dan, maar die zijn in België mooier. Na wat foto's keerden we dan ook snel terug naar de auto. Onze voeten zaten helemaal onder het zand. Bah, wat haat ik zand eigenlijk. Alles maar goed afgekuist dus met een handdoek vooraleer we in de auto stapten. 

Tijd om naar Chicago te rijden! Er zijn heel veel series en films opgenomen en ik heb uitgezocht waar die plaatsen zijn. Dus dat gaan we de komende dagen en vooral vandaag voornamelijk nog doen. Een beetje serie shooting hopping 😜

We hadden tolwegen afgezet, maar de weg bleef nog steeds een 5 vaksbaan. De benzineprijzen rezen wel de pan uit boven de 4$, dus dat wordt nog zoeken om vol te tanken.

We begonnen in Chicago met de universiteit. Daar was gratis parking te vinden. Het kost ontzettend veel tijd om zo'n dingen uit te zoeken op voorhand, maar het spaart ons nu wel enorm veel tijd uit.

We konden alvast naar toilet in de gebouwen van de unief. Verder was ze niet heel speciaal. Ze lijken allemaal op elkaar. Maar hè, Obama heeft hier nog les gegeven!

We lieten de auto staan en stapten naar het park in de buurt. Japan schonk daar een Japanse tuin aan de USA tijdens een wereldtentoonstelling. Yoko Ono heeft in het gras ervoor haar eerste kunstwerk geplaatst. Het is in aluminium gemaakt en stellen lotusbladeren voor. Ze raken de aarde en de lucht en wil symbool staan om vredig samen te leven. Het is echt nog groot en schitterde in de zon. Luc ging ertegen liggen voor een foto maar het was vreselijk heet! 

We wandelden ook nog even door de mooi verzorgde Japanse tuin met brugjes en watervalletjes aan de rand van een meer.

Het was echt al warm, dus we zweetten wat af.

Daarna reden we naar de Obama's hun huis. Er stond een bordje van de secret service dat je niet door mocht. Het huis en dat ernaast is met betonnen liggers afgezet. Ze waren net aan het werken aan het wegdek. Maar o zo cool om hier te staan! We konden van 2 kanten de straat in, dus dat hebben we natuurlijk ook gedaan. Het huis is erg ruim, maar er is bijna geen tuin aan. De Amerikaanse vlag hing uit ook.

Nadien begonnen we aan de serie-tour. Ik vond het alvast geweldig. Allemaal van mijn series. Luc kende er niet veel van 😜

We reden eerst naar Mc Cormick Place. Dit is een heel groot businesscenter met hotels bij. Maar Chicago Med wordt hier ook soms opgenomen. We hadden onze route uitgestippeld, maar we moesten de lijnen volgen. Er was blijkbaar iets te doen en veel auto's stopten langs de kant om in en uit te laten stappen. Dat was mooi mee genomen want dan kon ik dat ook doen en foto's nemen.

Daarna reden we naar de brandweerkazerne uit Chicago Fire.  De poorten waren gesloten, maar ik wou wel een foto bij de deur met nr 51 op, het nummer van de kazerne uit de serie. Toen ze dat zagen, deed een brandweerman de deur open. Of we even binnen wilden kijken? Tuurlijk! Een andere man kwam ons een rondleiding geven. Hoe geweldig was dit weer. We mochten in een truck zitten en dan toonde hij allerlei zaken die speciaal aangebracht waren voor als ze komen filmen: de sofa, een prikbord, een lockerkastje, een brandweerpaal waarlangs ze naar beneden komen . Grappige daaraan was dat hij dus niet eens tot aan plafond komt. Hij is helemaal fake. De keuken is gebruikt in de eerste afleveringen en ook die mochten we zomaar in. Later hebben ze ongeveer dezelfde keuken nagebouwd in de studio's. Er wordt nog regelmatig gefilmd.

We mochten zoveel foto's nemen als we wilden. Grappig dat ze het nummer veranderd hebben, want eigenlijk is dit kazerne 18. Dat was soms wel verwarrend voor hen want overal op de deuren stond 51.

Na dit leuke intermezzo reden we verder naar Rush Medical Center. Hier wordt Chicago Med opgenomen.

We vonden weer mooi parking waar Luc het uitgezocht had en stapten te voet naar de ER. Ik wist even niet waar ik het had om dit te zien. In het echt is het dus ook de ER van het ziekenhuis. Waar je dan naartoe moet als ze aan het filmen zijn, is ons een raadsel. Er stopten voortdurend auto's om mensen af te zetten. Het moet er heel druk geweest zijn. Ik moest denken dat het deze maand 10 jaar geleden is dat ik zelf op de ER zat in Flagstaff. 

We hadden ook gevonden dat ze aan de andere kant van het ziekenhuis ook gefilmd hebben op een bankje. Er zijn er zo maar twee, dus ik ging natuurlijk even zitten zoals op de foto's uit de serie die we bij hadden. We zijn dan ook nog maar eens binnen geweest, in de binnentuin. Die hebben ze hier aangelegd op het 4de verdiep. Het ziekenhuis is echt gigantisch! Het heeft 14 verdiepingen en een deel daarvan is in een klavervorm gebouwd. Ook zonder de filmopnames heel knap om te zien allemaal. Binnen was het ook lekker fris, dat zorgde voor afkoeling. 

Mijn dag kon al niet meer stuk, toen we reden naar Lottie's Pub. Als ze in de series iets gaan drinken, is dit altijd hier. Maar sommigen komen hier na de opnames ook zelf nog iets drinken. Dus moesten wij dat ook doen. De huisgemaakte margarita smaakte erg lekker. Om af en toe eens door te kunnen drinken kregen we geen glas maar wel een hele kan ijskoud water. De bar is leuk ingericht met donkerbruine tafeltjes en heel het plafond hangt vol lichtjes. Toen we vertrokken vroeg de barvrouw of we eens op de plaats wilden staan van de acteurs achter de toog. Zeker! Ze trok enkele leuke foto's van ons. We vonden het allemaal te gek.

Nadien was de originele Playboy mansion aan de beurt. Daar heb ik weer een docu over gezien, dus ik herkende het meteen. Het was toen al een gigantisch groot huis. Daar hebben zich taferelen afgespeeld 😊. Het zijn nu 9 condo's. Je mocht er 15 minuten parkeren met je knipperlichten aan, dus zo hebben we dat maar gedaan. Echt een grappig zicht.

Daarna reden we naar de Cinespace Studio's van Chicago. Een beetje zoals in LA, even groot met gebouwen waar op stond welke stage het was. Alles wat binnen opgenomen moet worden, gebeurt hier.

Nadien volgde nog een stop, namelijk het huis uit de serie Shameless. Dat is veel kleiner dan het in de serie lijkt, en er hing een briefje op dat als je tot op de porch kwam je per persoon 5$ moest deponeren in de sleuf in de deur.

Daaaaag, een foto voor het hekken kon volstaan. Ik kon me zo inbeelden dat deze gekke familie hier de trappen afliep. We hadden in ons roadbook ook van alles foto's bij. Dat zou voor jullie ook veel duidelijker zijn.

Met een beetje file waren we na een dik half uur rijden bij het hotel. We vroegen of we met onze punten konden betalen, maar dat kon enkel online. Dat heb ik geprobeerd maar daarvoor waren geen kamers meer vrij. We zullen ze dus eens in Europa moeten opgebruiken, wat erg 😜

Een leuke verrassing voor Luc was dat hij een t-shirt besteld had en laten toekomen in dit hotel. Hij had ze gemaild en ze wilden dat wel doen. En ja hoor, het was er! In België is het niet te krijgen, dus hij is heel blij.

We besloten in het dorp te gaan eten. De keuze is niet denderend, er was veel gesloten vandaag. Het werd Chipotle maar dat smaakte goed. Alleen had ik weer veel te veel rijst.

In het hotel raadden ze ons aan om morgen met de auto naar Chicago te rijden en daar te parkeren ipv het openbaar vervoer zoals we van plan waren. Dus dat moesten we eens bekijken en door al mijn enthousiasme had ik ook nog bijna niks getypt.

Het was een onvergetelijke dag!

Dag 26: Detroit - New Buffalo

[Klik op de foto voor meer foto's]

     

     

We stonden weer op 'ons' gewone uur op, 6u30. Het is pittig, maar eens je het gewoon bent, is het helemaal niet erg.

We aten ons buikje weer vol van het lekkere ontbijt en gingen op weg.

De eerste stop was al een half uurtje later bij de universiteit van Michigan. Daar is overal straatparking te betalen met een soort van parkeermeters, maar we reden gewoon een halve mijl verder en vonden daar een parking.

Dan hadden we meteen onze stappen voor vandaag. Zoals gewoonlijk waren er oude gebouwen bij de universiteit en waren deze voorbehouden voor de Rechten faculteit. De wetenschappers zaten weer in de oudste zagen we later.

We konden binnen in de bibliotheek die er impressionant uitzag. Niet zo groot als Yale, maar zeker de moeite. Er liepen toch nog wel wat studenten rond.  Is het hier dan geen vakantie? Het binnenplein was een mooi verzorgd grasplein dat rondom rond omgeven was met historische gebouwen. Het heeft toch wel cachet.

We wandelden verder naar de wetenschapscampus, want daar ging het museum of National History open om 10u. Hier is de enige plaats op de wereld waar je 2 volledige skeletten kan zien van mastodonten, een vrouwtje en een mannetje. Het museum is gratis en reeds in de inkomhal staan ze te pronken. Ook hun pootafdrukken zijn bewaard gebleven. Via gipsafdrukken hebben ze die naar hier 'verplaatst'. Ze waren in de buurt opgegraven. Erboven hingen skeletten van vissen. Het was de moeite om eens binnen te stappen. De rest van het museum lieten we voor wat het was, want dat interesseert ons niet zo en we hadden nog een lange rit voor de boeg.

Na een kwartiertje waren we weer bij de auto. In de straten hangen trouwens overal schoenen aan de elektriciteitsdraden. Normaal is dat een teken dat je daar drugs kan kopen, maar hier hangen ze overal zodat het een andere betekenis moet hebben. Wel grappig om te zien. Ik heb het ondertussen opgezocht en gelezen dat studenten als ze afgestudeerd zijn, bij hun huurhuis een paar schoenen over de draad hangen.

We moesten 2u30 rijden naar Shipshewana. Daar zouden we wat rondrijden om Amish te spotten. We zagen er al eerder in Pennsylvania, maar hier wonen er ook veel. Een half uurtje voor we daar arriveerden, staken we de staatsgrens met Indiana over. Dat is onze 14de staat deze reis! 

We zetten ons aan de kant langs een meer om een bagel en muffin te eten.

Bij de Amish aangekomen zagen we ze al op de pechstrook rijden met hun karren.  Oh zo leuk weer! We stopten bij een supermarkt. Daar stonden echt veel koetsen langs de kant, maar er waren er ook met de wagen. We wandelden binnen en zagen dat de supermarkt van de Amish zelf was. ze verkochten hier vooral zelfgemaakte producten die ze in plastiek zakken verpakt hadden. Veel bloem, meel, suiker en dat soort zaken. Maar ook zelfgemaakte taarten lagen er. De meeste klanten waren ook Amish en we liepen er eigenlijk maar opvallend bij. Ik vond het wat gênant.

Sommigen hadden kinderen bij en zelfs de jongetjes hadden al een hoed op en de meisjes een kapje. Fruit verkochten ze niet veel.

Dit vond ik al superleuk om te zien! We reden verder naar een thriftshop, een tweedehandswinkel waar Luc hoopte een boek te vinden. Helaas voor hem was er weer niks, maar ik vond er toevallig een: van de veiligheidsagent van Jackie Kennedy. Voor 75c kon ik die moeilijk laten liggen😁

We reden verder langs boerenweggetjes en zagen de was dikwijls uithangen, karren op het hof staan, maar weinig mensen waren effectief buiten aan het werk. 

We genoten van alles wat we zagen en probeerden goede foto's te trekken. Met mijn iPhone is dat maar matig gelukt, maar het schetst toch een beeld. Ik las al tal wat boeken van de Amish en volg series over hen en blijf het een fascinerend volkje vinden.

We moesten ook nog een geocache vinden in Indiana, dus zo gezegd zo gevonden op de parking van een tankstation. De sheriff zat in zijn auto op die plaats en zat maar raar te kijken, maar hij zei er niks van. Zal inderdaad wel een raar zicht zijn als je twee mensen aan een verlichtingspaal ziet prutsen. 😊

Het was daarna nog een klein uurtje rijden naar de Walmart. We hadden geen zin in een hamburger of een bord groenten en dat was het enige wat er voor ons eetbaar was vanavond. 

Ik wou wel weer gevulde ravioli met ricotta en spinazie.  Die vond ik snel. Dan nog een slaatje erbij ook. Uiteindelijk ben je toch altijd weer wat tijd kwijt met zoeken.

Na 20 minuten waren we in het hotel. Maar we moesten dan niet meer weg. Dat is ook wel makkelijk. We moesten immers nog eens naar de planning van morgen kijken want het worden nog 3 drukke dagen. Dus als we iets extra zouden kunnen doen morgen, zou wel fijn zijn.

Ook de blogfoto's moesten nog gepost worden. Dat duurt ook altijd nog best wel lang.

Maar we slaagden er toch in om nog wat tv te kijken ook.

Dag 25: Detroit

[Klik op de foto voor meer foto's]

     

     

We sliepen vandaag eens een uurtje langer omdat er toch niet veel op de planning stond. Dat hadden we geweten bij het ontbijt!  Zo druk! We aten weer het ondertussen al gekende roerei met bagel, creamcheese, soorten vruchten en noten en yoghurt.

Onze laatste week is inmiddels bezig, maar we hebben alvast iets om naar uit te kijken, want Marie-Laure stuurde een prachtige uitnodiging voor ons hondje Luís zijn verjaardagsfeestje. Hij wordt al 5 jaar! 

Om 9u15 vertrokken we naar Detroit stad. We hadden een route uitgestippeld die ons langs de belangrijkste zaken zou leiden.

We vonden direct parking voor de Guardian building, de eerste stop. Deze building is vanbinnen heel erg mooi met allerlei kleuren en goud. Er is een bank in gevestigd beneden. Echt heel mooi.

We wandelden vandaar verder de stad in en kwamen zo allerlei leuke plekjes tegen. Sommige waren doorloopsteegjes met allemaal graffiti.  Dan liepen we voorbij leuke standbeelden en er zijn in Detroit vooral heel veel murals. Bijna in elke straat is er wel eentje. Er is ook best veel hoogbouw en de straten zijn heel proper. Overal staat ook wel een boom of wat bloemen om de stad op te fleuren. In de building van Microsoft was een gigantische waterval. Op zondag waren die buildings trouwens gewoon open. Dat was ook wel handig want dan kon je daar naar toilet.

Er was vandaag een baseballwedstrijd ook denken we, want er liepen veel mensen met t-shirts aan van de Detroit Tigers. Toen we bij het gigantische stadium kwamen zagen we 2 tijgers afgebeeld staan op de deuren. Via allerlei straatjes wandelden we weer richting auto naar de Riverwalk. Je kijkt hier op de rivier en aan de overkant zie je Canada. Wauw, dat ligt echt heel dichtbij! Er is een tunnel gebouwd om zo snel de US in en uit te kunnen.  Er stond veel file bij het binnenkomen waar alle paspoorten moeten gecontroleerd worden.

We vonden zoals we in de binnenstad ook deden, hier nog wat cachen. Zo kwamen we bij tal van leuke plaatsen en parkjes uit. Een leuke building was die van General Motors. Ook zij hebben hun hoofdkwartier in Detroit. Binnenin stonden vele oude modellen, sportwagens en de nieuwste trucks uitgestald. Allemaal blonken ze om ter meest.

Toen we dachten dat we alles wel gezien hadden, want we kwamen weer op dezelfde plakken uit, reden we naar de Eastern Market. Hier zouden we iets drinken ook, want het was al goed heet. In alle gidsen stond deze overdekte markt aangegeven als topper, maar wat een desillusie is me dat. In 3 overdekte markten die tegen elkaar liggen, staan allemaal kraampjes met prullaria. Sommige echt rommel. En schandalig overprijsd. Ik zag ook niet dat er veel verkocht werd. Er stonden ook kraampjes met eten, maar dat kon toch moeilijk vers zijn in die hitte. Je kon nergens zitten om iets te drinken en de buurt is ook maar vrij verloederd.  Teleurgesteld gingen we naar de auto maar we hadden echt wel dorst. We reden dan maar terug naar Downtown en vonden weer snel een parking. Op zondag zijn die gratis trouwens. Bij Starbucks kochten we ons weer een lekkere drank. Ik wou dat we in onze stad thuis ook zo een hadden. We zaten buiten op het terrasje te genieten van de mensen die passeerden en van de wifi. Altijd handig dat die er is.

Daarna reden we nog naar het eilandje Belle Isle dat tussen USA en Canada ligt. Ook dat was een voltreffer volgens de gidsen. Het was er superdruk! Je moest bijna in de file rijden om er op en er af te raken. We hebben dus snel een foto bij de fontein getrokken en zijn weg gereden. Mensen zaten in het gras overal te barbecueën en te chillen. Ze hadden hun eigen stoeltjes bij. Dat was dus niks voor ons.

Op weg naar het hotel stopten we nog bij een Subway voor een slaatje. Na deze warme dag hadden we niet veel zin in iets warms.

We keken naar de film The Breakfast Club omdat die misschien binnen een paar dagen nog van pas komt 😜

Downtown Detroit is ons dik mee gevallen als stad!