dinsdag 16 juli 2024

Dag 13: Scott City - Salina



Na het lezen van de berichtjes en de vele foto's van ons hondje Luís die we toch wel missen ( thx Marie-Laure!) stonden we op.

Er was vandaag heel veel keuze, zelfs burrito's en Nutella. Ik at wat havermout en een ei met cheese en kon het niet laten toch een toast met Nutella te eten ook, net zoals Luc.

We reden naar een cache 1 mijl verderop die we direct gevonden hadden. Luc blij want nu komt er weer een 'souvenir' van deze staat op ons profiel te staan.

Daarna moesten we tanken, maar geen enkele van onze kaarten werd aanvaard. Bij het 3de station dat we probeerden, dan maar binnen gaan betalen voor 50$, als we teveel betalen zou de rest automatisch terug gestort worden. Dat was nog gemakkelijk, dan konden we de tank gewoon vol doen. Het was hier maar $3,05.

De rit van 2 uur leidde weer langs velden en af en toe een dorpje dat nog geen 5 straten groot was.

Om 10u45 kwamen we aan bij Fort Larned. We hebben al een fort gezien deze reis, maar dit was nog veel groter en er stonden nog meer gebouwen. Het dateert uit de 19de eeuw. In het visitorcenter keken we naar een korte film over de geschiedenis van het fort. Het lag ongeveer in het midden van de Santa Fe trail. Deze route verbond de toenmalige Verenigde Staten met New Mexico zodat ze handel konden drijven. Hij verjoeg echter kuddes bizons die er leefden en dus konden de Cheyenne Indianen minder jagen en hadden ze minder eten. Bovendien leefden de Indianen voor hun geneeskunde ook van planten die door de route kapot gingen. Het Fort moest zorgen voor de goede verstandhouding tussen de handelaars en de Indianen. De Amerikanen wilden vooral dat de Indianen in reservaten gingen wonen. In ruil daarvoor konden ze dan op medische hulp rekenen in het fort en konden ze ook Westerse spullen en eten kopen. Meestal ging het dan ook goed. Er zijn meer soldaten gestorven aan ziektes dan ten gevolge van de oorlog. Sommige soldaten en officiers leefden hier met hun hele gezin. 

We konden in alle gebouwen, waaronder de eetzaal, de slaapzaal, de infirmerie, de loods, de winkel, de gevangenis en de kamers van de kapiteins en luitenanten. Het was echt interessant. Er was ook een kerkhofje aan en een museumpje, Daar zagen we voor het eerst een echte vredespijp!

Het fort werd ontbonden toen de spoorweglijn aangelegd was. Daarna werd het opgekocht om als ranch gebruikt te worden en 10 jaar later kocht de National Park Service het weer over. In vele stenen zijn namen gekerfd. Dat zijn er maar 13 van in de tijd van het fort zelf, de rest is van mensen die op de ranch te gast waren. Toch erg om in de muren te zitten kerven.

De ranger had ons ook een plaats gegeven op 10 minuten rijden waar je nog karresporen kon zien.  Laten we dan nog maar eens een poging wagen. Hij zei wel dat je ze in gras niet goed ziet, het is eerder de glooiing die aangeeft dat daar karren reden. Dus niet zozeer de sporen van de wielen zelf.

Zo gezegd, zo gedaan, na eerst te picknicken in de auto. Via een gravelweg kwamen we uit bij een kleine parking met een bord erbij. Er was een houten platform gemaakt zodat je de sporen van uit de lucht kon zien. De lukte ons deze keer wel, maar als niemand ons het gezegd had, hadden we het nooit herkend. 

We hadden nog één stop op het programma vandaag: Corona Heights Castle. Dat bereikten we na 2 uur rijden. Een zekere Vasquez de Coronado was in 1541 op zoek naar de Zeven Gouden Steden, maar vond ze niet en is op deze plaats gestrand met honderden Spaanse soldaten.

Er werd later een soort gebouwtje opgericht ter herdenking.

Na een klein halfuurtje arriveerden we bij het hotel. We hebben een mooie kamer, wel voor gehandicapten, maar dat is niet zo erg. Het hotel zit vol vandaag.

We zetten alles in de ijskast en reden naar de Starbucks. Je kon enkel drive-tru bestellen, dus dat was ook weer een ervaring. Luc nam een frappucino en ik een koude thee. Vandaar zagen we een Aldi vlakbij. Dat was dichter dan de Walmart. Maar het brood zag er niet lekker uit, dus we reden toch maar naar onze vertrouwde supermarkt. Eerst maakten we een stop bij Chili's om te vragen of ze nog steeds een veggie burger hadden, en dat was zo. Online was hij niet meer te vinden.

We kochten wat kleine zaken in Walmart en ik vond er weer een pijama. De twee keer dat we dat moesten kopen omdat onze koffers niet aangekomen waren, heb ik hier een pijama gekocht en dat zijn eigenlijk nog steeds de comfortabelste.

Daarna hebben we in een tweedehandswinkel gezocht naar een boek voor Luc, maar niks gevonden.

Uiteindelijk in de mall eens gelopen, maar daar waren alle winkels bijna dicht.

Tegen 18u zijn we dan toch maar gaan eten bij Chili's. We namen allebei de 3 voor $10,99. We pimpten onze drankjes voor $4 tot een lekkere frozen Margarita. Dan hadden we eerst nachos met salsa, een klein slaatje en een lekkere veggie cheeseburger met frietjes. We zaten allebei propvol!

In de kamer schreef ik de blog verder en begonnen we een nieuw seizoen te kijken van onze serie.






1 opmerking:

  1. Jullie blijven echt in Indianengebied. Bij thuiskomst zullen jullie er nog van dromen! Goede reis!
    Vake

    BeantwoordenVerwijderen