Na wat berichtjes gestuurd te hebben, stapten we naar het ontbijt. Onze kamer is op de eerste verdieping, dus normaal gezien zouden we met de trap naar beneden gaan, maar die is weer nergens te bespeuren. Zoals alle Amerikanen, nemen we dan maar de lift. Het ontbijt valt wat tegen. De cornflakes heeft zijn beste tijd gehad en het rook ook niet fris. Een bagel met gelei dan maar en een wafel. Onze magen zijn weer gevuld.
We blijven hier nog een dag, dus we moeten niet veel meenemen, behalve drinken want het belooft weer een warme dag te worden.
Na een half uurtje rijden komen we toe aan de zuidzijde van het Theodore Roosevelt NP. Eigenlijk aan de Painted Canyon, net voor de ingang. We vroegen in het visitorcenter waar het begin van de wandeling was die we wilden lopen. Dat toonde de Ranger en zei er meteen bij dat er eerder op de dag slangen gezien waren op het pad. Jakkes, nu had ik er al minder zin in. We daalden toch maar af en keken goed om ons heen, maar zagen niets. Op een gegeven ogenblik moesten we de pijl naar links volgen en kijk, wat lag daar op de weg? Een bizon! We gingen uiteraard niet te dicht. Want je weet maar nooit met zo'n dier. We trokken wat foto's en keerden dus maar terug via de steile helling naar boven. Maar oh, onze dag was al goed: dit was veeeel beter dan een slang!
We kochten een magneet en meldden het aan de ranger van de bizon, maar die wist het al. En dat had ze ons net niet gezegd?
Op naar de echte ingang van het park dan. Op een bord stond hier geschreven waar zich wildlife bevond, maar dat was niet veel. Wel een kudde bizons langs de hoofdweg een half uur geleden. Okay, daar gingen we dan op letten.
Als eerste zagen we enkele paarden op de klif staan.
Dan volgde een korte wandeling bij een uitzichtpunt. Het park ziet er hier hetzelfde uit als aan de noordzijde gisteren. Dezelfde rotsen strekken zich dus uit.
En toen zag Luc bizons aan de linkerkant. Het waren er veel, maar je kon ze niet goed zien want ze zaten verscholen achter hoge struiken.
We konden ons net in een uitsparing aan de kant zetten om uit te stappen en zagen een klein weggetje richting de rivier waar ze stonden. Dus wij dat gevolgd en daar zagen we de hele kudde in al haar glorie. Sommigen stonden aan de andere oever, anderen kwamen zich verfrissen in het water, Plots begonnen ze over te steken naar onze oever, dus hebben we ons maar snel uit de voeten gemaakt en weer de auto in. Maar goed ook, want een tel later kwam de hele bende via het padje dat wij gewandeld hadden de straat over gestoken en liepen zo langs de auto verder naar de andere kant. We probeerden alles zo goed mogelijk te trekken en te filmen, maar soms kwamen ze echt zo dicht en keken me boos aan, dat ik niet meer gefocust was, haha.
We hebben vroeger ook al bizons gezien, maar dat was weer al jaren geleden dus we vonden dit echt fantastisch om er zo volledig tussen te zitten!
Een beetje verder op de weg zagen we allemaal schattige stokstaartjes.
Ze waren heel druk bezig met springen, lopen, elkaar vangen, in hun holletjes kruipen enz Dus ook hier hebben we onze tijd genomen om ze gade te slaan.
Onderweg naar de volgende uitzichtpunten zagen we af en toe nog een eenzame bizon staan.
Zouden die verstoten zijn? Of toch nog weten waar hun groep is?
We wandelden de Buckhill Trail. Een korte steile wandeling naar boven vanwaar je een prachtig zicht had op de zuidkant van het park. Daarna reden we naar het verste uitzichtpunt, waar we in de airco van de auto wat brood met yoghurt aten. Dan maakten we daar een wandeling die een loop was: de Coal Vein Trail. Eigenlijk was ze wel vrij saai: je liep op een padje op de prairie met af en toe een brugje of wat houten trappen. Maar veel was er niet te zien.
Aangezien er werkzaamheden bezig waren moesten we dezelfde weg terug.
We stopten bij nog wat mooie uitzichtpunten en parkeerden uiteindelijk bij Wind Canyon. Daar wandelden we de gelijknamige trail. Je liep de hele tijd langs de rivier die je in de diepte zag liggen. In de modder krioelde het van de bizonsporen, dus hier was zeker ook een grote kudde geweest. We genoten in het zonnetje van het landschap en de uitgestrektheid ervan.
Vandaar reden we naar het hotel en begon ik alvast de blog te typen.
Bij Applebee's was het happy hour rond deze tijd hadden we gisteren gezien. Dus een margarita met appetizers maakten de dag compleet. De dipsaus artisjok en spinazie is trouwens erg aan te raden. In het hotel bestelden we pizza. Daar konden we direct om. Maar aangekomen bleek dat de bestelling op morgen stond. Oh nee, Luc zijn laptop staat op Belgisch uur dus daar was het al de 11de. Ze konden de bestelling wel annuleren en het geld terug storten en de pizza dan nu maken. Ik hoop maar dat dat goed komt, en anders hebben we toch een hele lekkere pizza opgegeten. Ondertussen keken we weer een aflevering.
Daarna nog foto's uitzoeken en douchen en de avond zat er alweer op! Dit hotel blokkeert trouwens Onedrive waar we onze foto's opzetten. Dus het is een hele onderneming om via whatsapp en 4g ze toch gepost te krijgen. Hopelijk lukt het vanaf morgen weer beter!
De plaats Dickinson ken ik niet; nog nooit van gehoord. In elk geval zijn jullie nog in prairiegebied met wilde Bisons en …. Jawel ook stokstaartjes. Nog een imposante rondrit gewenst en vergeet niet het uur van de usa te volgen!
BeantwoordenVerwijderen