woensdag 31 juli 2024

Dag 28: Chicago



Toen ik deze morgen opstond en mijn mails las, zag ik dat er een mail was van mijn kredietkaart dat mijn kaart geblokkeerd was. Gisterenavond hadden we een parking geboekt in Chicago. om die betalen met de cc vroegen ze een postcode. Maar ze hadden 5 cijfers nodig en wij hebben er maar 4. Dus ik had wat geprobeerd met een 0 ervoor, maar niks hielp. Ze dachten dus dat het fraude was. ik moest bellen naar een Belgisch nummer om te deblokkeren. Maar we hebben dit keer een esim en daar kunnen we niet mee bellen. Enfin, een heel gedoe opgestart: uiteindelijk heeft Marie-Laure ons thuis geholpen. Zij belde met haar telefoon en ondertussen via mijn laptop via whatsapp naar mij dan kon die van de bank mij ook horen. Ze had eerst zelf gebeld maar dat was niet voldoende. Ze moesten met mij persoonlijk spreken. Maar gelukkig is het opgelost! 

In het hotel hadden ze ons een website gegeven van alle overdekte garages in Chicago. Daar kon je op voorhand reserveren. En dat klopte dus. Voor 10$ staan we een ganse dag in het stadscentrum geparkeerd. Met het openbaar vervoer zouden we er een dik uur over doen en kostte het ons meer. Dan was de keuze snel gemaakt. 

Na het ontbijt vertrokken we snel op pad want we waren al best wat tijd verloren met al dat geregel van die kaart. Er was natuurlijk een enorme file maar dat was te verwachten. 

De parking lag middenin het centrum. Maar goed dat we op voorhand gereserveerd hadden, want ze was volzet, ook al kostte ze hier nu 21$ per uur. Wat hadden wij een goede deal gemaakt zeg!

We vertrokken op verkenningstocht door de stad via het Millenium park. Daar stond een permanent theater opgesteld. Vanavond was er een muziekvoorstelling. De standjes van eten en drinken stonden al klaar.

Van hieruit was het maar een boogscheut naar de Bean, letterlijk een reusachtige zilveren boon. Iedereen wou er natuurlijk een foto bij. Het was er erg druk. 

Vandaar wandelden we via een ander parkje naar een speciale fontein. Twee grote gemetste zuilen stonden tegenover elkaar en af en toe werden er gezichten op geprojecteerd. Na een tijdje kwam er een straal water uit de mond van die figuren. Tussen de zuilen stond een laagje water waar kinderen allemaal in speelden.

Een beetje verder stond aan de overkant van de straat een bord dat het begin van route 66 uit 1922 aangaf. Dat vond ik nog het leukste eigenlijk. Zeker omdat we het eindpunt in Los Angeles ook al zagen.

We keken ondertussen onze ogen uit naar de vele hoge buildings. Vooral de Trump building viel op. Hij torende boven alle anderen uit en blonk zodanig dat je hem van ver herkende. Het was een makkelijk herkenningspunt want onze parking lag er vlak bij.

We wandelden verder naar het Hard Rock Café. Dat stelde niet zo veel voor, zelfs de ingang viel niet op. Maar er hing een jasje van Bono, dus er was er enen gelukkig. Ook van Prince hing er een paars hemd.

Zo kwamen we terecht op de Magnificent mile met winkels en hoge administratieve gebouwen. Het was al erg warm en we dronken wat en aten een wafel in de schaduw.

Toen we aan de rivier kwamen, daalden we af en wandelden de River Walk langs het water. De volgende brug gingen we er weer op, want daar was een Starbucks en we wilden beiden wel een lekker drankje. Dat namen we mee op onze weg naar de pier. Het was allemaal erg ver wandelen, maar we hielden toch vol.

Op de pier was het ook erg druk. Overal maakten ze reclame om een boottour te doen en dat was erg populair.

We wandelden helemaal tot op het einde tot voorbij het reuzenrad. Een ritje kostte 18$! Vandaar had je een prachtig zicht op de skyline van Chicago.

Het was net happy hour, dus we hebben ons aan de toog een Aperol gedronken. 

Via een voetgangersbrug stapten we weer terug naar de auto.

Op de terugweg was er weer file, maar we lieten de snelweg links liggen en konden daardoor blijven rijden.

We stopten nog bij het royale geboortehuis van de schrijver Ernest Hemmingway ook.

Tot slot reden we voorbij de Walmart en omdat het al laat was, besloten we om daar al eten af te halen. Ik nam spruitjes met pasta en Luc een pot pie.

We moesten ook nog een cadeautje kopen voor Luis zijn verjaardagsfeestje dat zondag al is, dus uiteindelijk waren we weer lang binnen. We kregen niet alles op, ook al smaakte het ons goed. Ondertussen keken we naar onze serie.

Het werd nog een lange avond met blog in orde brengen en douchen.

Morgen onze laatste dag hier alweer...






dinsdag 30 juli 2024

Dag 27: New Buffalo - Chicago



Na een goede nachtrust en een prima ontbijt vertrokken we naar onze laatste bestemming deze reis. Tijdens het ontbijt stond de tv aan en de Amerikaanse atleten van de Olympische Spelen werden erg bejubeld. Ze hebben weeral veel medailles maar het land is dan ook gigantisch groot! Ook gaat het hier elke dag wel over de verkiezingen. Dat ga ik missen als we thuis zijn.

We waren nog maar net vertrokken of onze klok sprong automatisch een uurtje terug. We schillen nu weer 7 uur in tijd met jullie.

In Indiana Dunes National Park had Luc een wandeling uitgezocht, maar die bleek afgesloten. We reden dan maar verder tot we de duinen en de kust zagen en zetten ons daar even langs de kant. We wandelden zo naar de Great Lakes. Precies de zee, want er waren ook golven, maar veel minder dan bij ons. Er was niet veel te zien, behalve duinen dan, maar die zijn in België mooier. Na wat foto's keerden we dan ook snel terug naar de auto. Onze voeten zaten helemaal onder het zand. Bah, wat haat ik zand eigenlijk. Alles maar goed afgekuist dus met een handdoek vooraleer we in de auto stapten. 

Tijd om naar Chicago te rijden! Er zijn heel veel series en films opgenomen en ik heb uitgezocht waar die plaatsen zijn. Dus dat gaan we de komende dagen en vooral vandaag voornamelijk nog doen. Een beetje serie shooting hopping 😜

We hadden tolwegen afgezet, maar de weg bleef nog steeds een 5 vaksbaan. De benzineprijzen rezen wel de pan uit boven de 4$, dus dat wordt nog zoeken om vol te tanken.

We begonnen in Chicago met de universiteit. Daar was gratis parking te vinden. Het kost ontzettend veel tijd om zo'n dingen uit te zoeken op voorhand, maar het spaart ons nu wel enorm veel tijd uit.

We konden alvast naar toilet in de gebouwen van de unief. Verder was ze niet heel speciaal. Ze lijken allemaal op elkaar. Maar hè, Obama heeft hier nog les gegeven!

We lieten de auto staan en stapten naar het park in de buurt. Japan schonk daar een Japanse tuin aan de USA tijdens een wereldtentoonstelling. Yoko Ono heeft in het gras ervoor haar eerste kunstwerk geplaatst. Het is in aluminium gemaakt en stellen lotusbladeren voor. Ze raken de aarde en de lucht en wil symbool staan om vredig samen te leven. Het is echt nog groot en schitterde in de zon. Luc ging ertegen liggen voor een foto maar het was vreselijk heet! 

We wandelden ook nog even door de mooi verzorgde Japanse tuin met brugjes en watervalletjes aan de rand van een meer.

Het was echt al warm, dus we zweetten wat af.

Daarna reden we naar de Obama's hun huis. Er stond een bordje van de secret service dat je niet door mocht. Het huis en dat ernaast is met betonnen liggers afgezet. Ze waren net aan het werken aan het wegdek. Maar o zo cool om hier te staan! We konden van 2 kanten de straat in, dus dat hebben we natuurlijk ook gedaan. Het huis is erg ruim, maar er is bijna geen tuin aan. De Amerikaanse vlag hing uit ook.

Nadien begonnen we aan de serie-tour. Ik vond het alvast geweldig. Allemaal van mijn series. Luc kende er niet veel van 😜

We reden eerst naar Mc Cormick Place. Dit is een heel groot businesscenter met hotels bij. Maar Chicago Med wordt hier ook soms opgenomen. We hadden onze route uitgestippeld, maar we moesten de lijnen volgen. Er was blijkbaar iets te doen en veel auto's stopten langs de kant om in en uit te laten stappen. Dat was mooi mee genomen want dan kon ik dat ook doen en foto's nemen.

Daarna reden we naar de brandweerkazerne uit Chicago Fire.  De poorten waren gesloten, maar ik wou wel een foto bij de deur met nr 51 op, het nummer van de kazerne uit de serie. Toen ze dat zagen, deed een brandweerman de deur open. Of we even binnen wilden kijken? Tuurlijk! Een andere man kwam ons een rondleiding geven. Hoe geweldig was dit weer. We mochten in een truck zitten en dan toonde hij allerlei zaken die speciaal aangebracht waren voor als ze komen filmen: de sofa, een prikbord, een lockerkastje, een brandweerpaal waarlangs ze naar beneden komen . Grappige daaraan was dat hij dus niet eens tot aan plafond komt. Hij is helemaal fake. De keuken is gebruikt in de eerste afleveringen en ook die mochten we zomaar in. Later hebben ze ongeveer dezelfde keuken nagebouwd in de studio's. Er wordt nog regelmatig gefilmd.

We mochten zoveel foto's nemen als we wilden. Grappig dat ze het nummer veranderd hebben, want eigenlijk is dit kazerne 18. Dat was soms wel verwarrend voor hen want overal op de deuren stond 51.

Na dit leuke intermezzo reden we verder naar Rush Medical Center. Hier wordt Chicago Med opgenomen.

We vonden weer mooi parking waar Luc het uitgezocht had en stapten te voet naar de ER. Ik wist even niet waar ik het had om dit te zien. In het echt is het dus ook de ER van het ziekenhuis. Waar je dan naartoe moet als ze aan het filmen zijn, is ons een raadsel. Er stopten voortdurend auto's om mensen af te zetten. Het moet er heel druk geweest zijn. Ik moest denken dat het deze maand 10 jaar geleden is dat ik zelf op de ER zat in Flagstaff. 

We hadden ook gevonden dat ze aan de andere kant van het ziekenhuis ook gefilmd hebben op een bankje. Er zijn er zo maar twee, dus ik ging natuurlijk even zitten zoals op de foto's uit de serie die we bij hadden. We zijn dan ook nog maar eens binnen geweest, in de binnentuin. Die hebben ze hier aangelegd op het 4de verdiep. Het ziekenhuis is echt gigantisch! Het heeft 14 verdiepingen en een deel daarvan is in een klavervorm gebouwd. Ook zonder de filmopnames heel knap om te zien allemaal. Binnen was het ook lekker fris, dat zorgde voor afkoeling. 

Mijn dag kon al niet meer stuk, toen we reden naar Lottie's Pub. Als ze in de series iets gaan drinken, is dit altijd hier. Maar sommigen komen hier na de opnames ook zelf nog iets drinken. Dus moesten wij dat ook doen. De huisgemaakte margarita smaakte erg lekker. Om af en toe eens door te kunnen drinken kregen we geen glas maar wel een hele kan ijskoud water. De bar is leuk ingericht met donkerbruine tafeltjes en heel het plafond hangt vol lichtjes. Toen we vertrokken vroeg de barvrouw of we eens op de plaats wilden staan van de acteurs achter de toog. Zeker! Ze trok enkele leuke foto's van ons. We vonden het allemaal te gek.

Nadien was de originele Playboy mansion aan de beurt. Daar heb ik weer een docu over gezien, dus ik herkende het meteen. Het was toen al een gigantisch groot huis. Daar hebben zich taferelen afgespeeld 😊. Het zijn nu 9 condo's. Je mocht er 15 minuten parkeren met je knipperlichten aan, dus zo hebben we dat maar gedaan. Echt een grappig zicht.

Daarna reden we naar de Cinespace Studio's van Chicago. Een beetje zoals in LA, even groot met gebouwen waar op stond welke stage het was. Alles wat binnen opgenomen moet worden, gebeurt hier.

Nadien volgde nog een stop, namelijk het huis uit de serie Shameless. Dat is veel kleiner dan het in de serie lijkt, en er hing een briefje op dat als je tot op de porch kwam je per persoon 5$ moest deponeren in de sleuf in de deur.

Daaaaag, een foto voor het hekken kon volstaan. Ik kon me zo inbeelden dat deze gekke familie hier de trappen afliep. We hadden in ons roadbook ook van alles foto's bij. Dat zou voor jullie ook veel duidelijker zijn.

Met een beetje file waren we na een dik half uur rijden bij het hotel. We vroegen of we met onze punten konden betalen, maar dat kon enkel online. Dat heb ik geprobeerd maar daarvoor waren geen kamers meer vrij. We zullen ze dus eens in Europa moeten opgebruiken, wat erg 😜

Een leuke verrassing voor Luc was dat hij een t-shirt besteld had en laten toekomen in dit hotel. Hij had ze gemaild en ze wilden dat wel doen. En ja hoor, het was er! In België is het niet te krijgen, dus hij is heel blij.

We besloten in het dorp te gaan eten. De keuze is niet denderend, er was veel gesloten vandaag. Het werd Chipotle maar dat smaakte goed. Alleen had ik weer veel te veel rijst.

In het hotel raadden ze ons aan om morgen met de auto naar Chicago te rijden en daar te parkeren ipv het openbaar vervoer zoals we van plan waren. Dus dat moesten we eens bekijken en door al mijn enthousiasme had ik ook nog bijna niks getypt.

Het was een onvergetelijke dag!





maandag 29 juli 2024

Dag 26: Detroit - New Buffalo



We stonden weer op 'ons' gewone uur op, 6u30. Het is pittig, maar eens je het gewoon bent, is het helemaal niet erg.

We aten ons buikje weer vol van het lekkere ontbijt en gingen op weg.

De eerste stop was al een half uurtje later bij de universiteit van Michigan. Daar is overal straatparking te betalen met een soort van parkeermeters, maar we reden gewoon een halve mijl verder en vonden daar een parking.

Dan hadden we meteen onze stappen voor vandaag. Zoals gewoonlijk waren er oude gebouwen bij de universiteit en waren deze voorbehouden voor de Rechten faculteit. De wetenschappers zaten weer in de oudste zagen we later.

We konden binnen in de bibliotheek die er impressionant uitzag. Niet zo groot als Yale, maar zeker de moeite. Er liepen toch nog wel wat studenten rond.  Is het hier dan geen vakantie? Het binnenplein was een mooi verzorgd grasplein dat rondom rond omgeven was met historische gebouwen. Het heeft toch wel cachet.

We wandelden verder naar de wetenschapscampus, want daar ging het museum of National History open om 10u. Hier is de enige plaats op de wereld waar je 2 volledige skeletten kan zien van mastodonten, een vrouwtje en een mannetje. Het museum is gratis en reeds in de inkomhal staan ze te pronken. Ook hun pootafdrukken zijn bewaard gebleven. Via gipsafdrukken hebben ze die naar hier 'verplaatst'. Ze waren in de buurt opgegraven. Erboven hingen skeletten van vissen. Het was de moeite om eens binnen te stappen. De rest van het museum lieten we voor wat het was, want dat interesseert ons niet zo en we hadden nog een lange rit voor de boeg.

Na een kwartiertje waren we weer bij de auto. In de straten hangen trouwens overal schoenen aan de elektriciteitsdraden. Normaal is dat een teken dat je daar drugs kan kopen, maar hier hangen ze overal zodat het een andere betekenis moet hebben. Wel grappig om te zien. Ik heb het ondertussen opgezocht en gelezen dat studenten als ze afgestudeerd zijn, bij hun huurhuis een paar schoenen over de draad hangen.

We moesten 2u30 rijden naar Shipshewana. Daar zouden we wat rondrijden om Amish te spotten. We zagen er al eerder in Pennsylvania, maar hier wonen er ook veel. Een half uurtje voor we daar arriveerden, staken we de staatsgrens met Indiana over. Dat is onze 14de staat deze reis! 

We zetten ons aan de kant langs een meer om een bagel en muffin te eten.

Bij de Amish aangekomen zagen we ze al op de pechstrook rijden met hun karren.  Oh zo leuk weer! We stopten bij een supermarkt. Daar stonden echt veel koetsen langs de kant, maar er waren er ook met de wagen. We wandelden binnen en zagen dat de supermarkt van de Amish zelf was. ze verkochten hier vooral zelfgemaakte producten die ze in plastiek zakken verpakt hadden. Veel bloem, meel, suiker en dat soort zaken. Maar ook zelfgemaakte taarten lagen er. De meeste klanten waren ook Amish en we liepen er eigenlijk maar opvallend bij. Ik vond het wat gênant.

Sommigen hadden kinderen bij en zelfs de jongetjes hadden al een hoed op en de meisjes een kapje. Fruit verkochten ze niet veel.

Dit vond ik al superleuk om te zien! We reden verder naar een thriftshop, een tweedehandswinkel waar Luc hoopte een boek te vinden. Helaas voor hem was er weer niks, maar ik vond er toevallig een: van de veiligheidsagent van Jackie Kennedy. Voor 75c kon ik die moeilijk laten liggen😁

We reden verder langs boerenweggetjes en zagen de was dikwijls uithangen, karren op het hof staan, maar weinig mensen waren effectief buiten aan het werk. 

We genoten van alles wat we zagen en probeerden goede foto's te trekken. Met mijn iPhone is dat maar matig gelukt, maar het schetst toch een beeld. Ik las al tal wat boeken van de Amish en volg series over hen en blijf het een fascinerend volkje vinden.

We moesten ook nog een geocache vinden in Indiana, dus zo gezegd zo gevonden op de parking van een tankstation. De sheriff zat in zijn auto op die plaats en zat maar raar te kijken, maar hij zei er niks van. Zal inderdaad wel een raar zicht zijn als je twee mensen aan een verlichtingspaal ziet prutsen. 😊

Het was daarna nog een klein uurtje rijden naar de Walmart. We hadden geen zin in een hamburger of een bord groenten en dat was het enige wat er voor ons eetbaar was vanavond. 

Ik wou wel weer gevulde ravioli met ricotta en spinazie.  Die vond ik snel. Dan nog een slaatje erbij ook. Uiteindelijk ben je toch altijd weer wat tijd kwijt met zoeken.

Na 20 minuten waren we in het hotel. Maar we moesten dan niet meer weg. Dat is ook wel makkelijk. We moesten immers nog eens naar de planning van morgen kijken want het worden nog 3 drukke dagen. Dus als we iets extra zouden kunnen doen morgen, zou wel fijn zijn.

Ook de blogfoto's moesten nog gepost worden. Dat duurt ook altijd nog best wel lang.

Maar we slaagden er toch in om nog wat tv te kijken ook.

zondag 28 juli 2024

Dag 25: Detroit



We sliepen vandaag eens een uurtje langer omdat er toch niet veel op de planning stond. Dat hadden we geweten bij het ontbijt!  Zo druk! We aten weer het ondertussen al gekende roerei met bagel, creamcheese, soorten vruchten en noten en yoghurt.

Onze laatste week is inmiddels bezig, maar we hebben alvast iets om naar uit te kijken, want Marie-Laure stuurde een prachtige uitnodiging voor ons hondje Luís zijn verjaardagsfeestje. Hij wordt al 5 jaar! 

Om 9u15 vertrokken we naar Detroit stad. We hadden een route uitgestippeld die ons langs de belangrijkste zaken zou leiden.

We vonden direct parking voor de Guardian building, de eerste stop. Deze building is vanbinnen heel erg mooi met allerlei kleuren en goud. Er is een bank in gevestigd beneden. Echt heel mooi.

We wandelden vandaar verder de stad in en kwamen zo allerlei leuke plekjes tegen. Sommige waren doorloopsteegjes met allemaal graffiti.  Dan liepen we voorbij leuke standbeelden en er zijn in Detroit vooral heel veel murals. Bijna in elke straat is er wel eentje. Er is ook best veel hoogbouw en de straten zijn heel proper. Overal staat ook wel een boom of wat bloemen om de stad op te fleuren. In de building van Microsoft was een gigantische waterval. Op zondag waren die buildings trouwens gewoon open. Dat was ook wel handig want dan kon je daar naar toilet.

Er was vandaag een baseballwedstrijd ook denken we, want er liepen veel mensen met t-shirts aan van de Detroit Tigers. Toen we bij het gigantische stadium kwamen zagen we 2 tijgers afgebeeld staan op de deuren. Via allerlei straatjes wandelden we weer richting auto naar de Riverwalk. Je kijkt hier op de rivier en aan de overkant zie je Canada. Wauw, dat ligt echt heel dichtbij! Er is een tunnel gebouwd om zo snel de US in en uit te kunnen.  Er stond veel file bij het binnenkomen waar alle paspoorten moeten gecontroleerd worden.

We vonden zoals we in de binnenstad ook deden, hier nog wat cachen. Zo kwamen we bij tal van leuke plaatsen en parkjes uit. Een leuke building was die van General Motors. Ook zij hebben hun hoofdkwartier in Detroit. Binnenin stonden vele oude modellen, sportwagens en de nieuwste trucks uitgestald. Allemaal blonken ze om ter meest.

Toen we dachten dat we alles wel gezien hadden, want we kwamen weer op dezelfde plakken uit, reden we naar de Eastern Market. Hier zouden we iets drinken ook, want het was al goed heet. In alle gidsen stond deze overdekte markt aangegeven als topper, maar wat een desillusie is me dat. In 3 overdekte markten die tegen elkaar liggen, staan allemaal kraampjes met prullaria. Sommige echt rommel. En schandalig overprijsd. Ik zag ook niet dat er veel verkocht werd. Er stonden ook kraampjes met eten, maar dat kon toch moeilijk vers zijn in die hitte. Je kon nergens zitten om iets te drinken en de buurt is ook maar vrij verloederd.  Teleurgesteld gingen we naar de auto maar we hadden echt wel dorst. We reden dan maar terug naar Downtown en vonden weer snel een parking. Op zondag zijn die gratis trouwens. Bij Starbucks kochten we ons weer een lekkere drank. Ik wou dat we in onze stad thuis ook zo een hadden. We zaten buiten op het terrasje te genieten van de mensen die passeerden en van de wifi. Altijd handig dat die er is.

Daarna reden we nog naar het eilandje Belle Isle dat tussen USA en Canada ligt. Ook dat was een voltreffer volgens de gidsen. Het was er superdruk! Je moest bijna in de file rijden om er op en er af te raken. We hebben dus snel een foto bij de fontein getrokken en zijn weg gereden. Mensen zaten in het gras overal te barbecueën en te chillen. Ze hadden hun eigen stoeltjes bij. Dat was dus niks voor ons.

Op weg naar het hotel stopten we nog bij een Subway voor een slaatje. Na deze warme dag hadden we niet veel zin in iets warms.

We keken naar de film The Breakfast Club omdat die misschien binnen een paar dagen nog van pas komt 😜

Downtown Detroit is ons dik mee gevallen als stad!

zaterdag 27 juli 2024

Dag 24: Detroit



Wat een leuke dag was het vandaag! Het begon al met een goed uitgebreid ontbijt, met zelfs speciaal deeg voor de wafels: cinnamon of vanille. Voor de rest weer het gebruikelijke. De bagels zijn trouwens bruin en met rozijnen, ook lekkerder dan de gewone vind ik.

Maar daar ging het vandaag niet om. Deze dag stond helemaal in het teken van Ford.

We hadden onze tickets thuis al gekocht en waren net voor openingsuren aanwezig. We hadden dan ook een parking vlak bij de deur. 

We mochten direct aanschuiven voor de eerste bus om 9u20 die ons naar de fabriek zou leiden. In een groep konden ongeveer 25 mensen mee.  Onze zat alvast vol.

Na 15 minuutjes rijden, kwamen we toe. We hadden dan al een heel deel gereden op de fabrieksterreinen die gigantisch groot zijn.

We begonnen met een film over de geschiedenis. Heel interessant. Ford vond niet de auto uit, maar wel een goedkoop model. Hij vond dat iedereen zich een auto moest kunnen veroorloven.  In 1905 had hij zijn eerste model. Het duurde 12u om een auto te maken en dat was te lang. Zo vond hij het systeem van aan de band werken uit. Tegen 1910 werkten er 10000 mensen bij hem en duurde het 93 minuten om een auto te maken!  Om mensen aan te trekken verdubbelde hij het loon van alle arbeiders naar 5$ per uur. Hierdoor kwamen ze van heinde en ver om toch maar bij Ford te kunnen werken. De werknemers konden ook goedkoper een Ford kopen, zodat ze allemaal een wagen hadden. In 1920 was de fabriek op zijn hoogtepunt met wel 100000 werknemers! Dat is toch gigantisch! De firma is nu nog steeds in handen van de familie, nl de klein-kleinzoon zwaait nu de plak.

Van deze film ging het naar een volgende filmzaal.

Hier zagen we alle verschillende stappen van hope hun huidig truckmodel gemaakt wordt. Dat ging gepaard met laserstralen, een truck die uit de vloer kwam en beschilderd werd enz. En dat allemaal met muziek. Het was echt geweldig!

Daarna namen we de lift naar een observation deck van waaruit je Detroit kon zien liggen, maar ook alle fabrieksgebouwen.  Ondertussen gaf een man uitleg over wat je zag. Vanaf dan kon je individueel de tour verder zetten.

We namen de lift naar het fabrieksniveau. Ze werkten niet vandaag, maar dat maakte het voor ons niet minder impressionant. Je zag de auto's op een soort platen staan waarlangs robotten stonden die dan telkens iets anders installeren. Er staan ook mensen bij normaal gezien. Er werken in totaal 13000 mensen nu hier bij Ford.

We liepen er best een tijdje rond en namen alles goed in ons op. Het was echt cool om te zien. Als de auto's klaar zijn, worden ze trouwens uitgebreid getest buiten op 8 verschillende ondergronden. Verder ook proeven op remcontrole e.d.

Op 4,5 uur is een auto klaar voor verkoop.

Per dag worden er 1000 trucks gemaakt, dus dat kan wel tellen.

Na deze tour keerden we weer met de bus terug en werden we afgezet bij het museum waar we ook tickets voor hadden. Het begon al direct met de hoofdact voor ons: de auto waar president Kennedy in dood geschoten werd staat hier. We hebben nog een documentaire erover gezien op National Geographic, dus we konden ons alles goed inbeelden. 

Oh, dit vonden we echt geweldig! De auto's van Reagan, Truman en Roosevelt stonden er ook. Ze vormden samen de presidentiële rij.

Erachter stonden stonden allemaal modellen van Ford wagens doorheen de tijd en ook stoomtreinen waar je in de cabine kon. 

We kregen wat honger, dus zijn naar de auto gegaan om daar yoghurt en fruit te eten.

Nadien vervolgden we onze weg in het reusachtige museum.

Alles was opgesteld volgens een bepaald thema. Zo had je thema industrie, met allemaal reusachtige motoren van vroeger, of een thema mathematica waar de kromme van Gauss uitgebeeld werd. Dat was heel goed gedaan. Knikkers vielen steeds opnieuw en vormden toch iedere keer dezelfde kromme. 

Er stond ook hypermodern huis uit 1920, maar het doel daarvan ontging ons een beetje. Het was in elk geval geen geslaagd project geworden.

Een deel was gewijd aan de geschiedenis van de USA over de oprichting, de slavernij, stemrecht voor vrouwen enz. Dat was heel erg interessant. We zagen zo een kostuum van de Ku Klux Clan, de stoel waarin Lincoln vermoord werd en de originele Declaration of Independence (er zijn er nog maar 30 van).

Ook zagen we originele wastafels en bordjes met whites only op. Dat moet echt wel heel erg geweest zijn toen. Zo kwamen we bij de originele bus waar Rosa Parks haar plaats niet wou afstaan aan een blanke man. De politie werd erbij geroepen en ze kreeg een boete. Die wou ze niet betalen. Martin Luther King kreeg lucht van de zaak en begon een boycot tegen bussen waardoor de maatschappij bijna failliet ging. Uiteindelijk kwam de zaak voor het Hooggerechtshof waarbij Rosa Parks gelijk kreeg en er gezegd werd dat zwarten en blanken gelijk behandeld moeten worden. We vonden het echt fantastisch om op haar plaats in de bus te mogen zitten. Wat een commotie moet dat toen geweest zijn in een volle bus!

Ik ben waarschijnlijk nog wel delen vergeten, maar dit waren de belangrijkste.

We hebben in totaal 4 uur in het museum rondgelopen en wij zijn helemaal geen museumgangers.

Om 16u vertrokken we naar een dichtbij gelegen Starbucks waar we weer een lekker fris drankje in het zonnetje opdronken. 

We tankten ook nog goedkoop op de weg naar het hotel. Het is hier overal erg duur, maar hier was het maar 3,34 met de creditcard en zelfs maar 3,29 cash. Dus Luc is eerst cash gaan betalen met wat we nog hadden en de rest opgevuld met de cc.

In het hotel moest ik de hele blog nog beginnen typen, maar ik werd goed gesoigneerd met een aperitiefje.

Na een uurtje was het klaar en konden we eten. We lieten het ons goed smaken en keken ondertussen naar de Olympische Spelen die begonnen zijn.

vrijdag 26 juli 2024

Dag 23: Canton - Detroit



 

Warme Belgische suikerwafels bij het ontbijt, het is eens iets anders. Ik liet het me passeren en nam er een mee voor overdag. De havermout met kaneel en al 'mijn' noten erop smaakte heerlijk. We moesten na een dag al afscheid nemen van dit appartement, want we hadden hier een keuken en aparte slaapkamer. Deed ons denken aan 15 tot 10 jaar geleden, toen we met de kinderen elke dag zo logeerden. Dan hadden we zelfs 2 slaapkamers. 

Aan de reacties te zien, vond iedereen de filmlocaties gisteren erg leuk. Geen nood, er komen er nog 😉

Da's het voordeel van veel te moeten liggen, dat je veel series ziet op tv. Het nadeel dat je zoveel meer te bezoeken hebt als je hier bent, haha.

Vandaag gingen we de beentjes nog eens strekken. Dat is ook wel eens nodig. We trokken naar Cuyahoga Valley National Park. Voor ons helemaal onbekend, maar het is toch een nationaal park.

We wandelden de Ledge Trail.  Anderhalf uur wandelden we door bos en kwamen we rotsen tegen.  Een beetje Luxemburg in USA. Het was wel een populaire trail want we kwamen dikwijls passanten tegen. De wandeling was mooi, maar niet adembenemend. Op 1/4 van het einde kreeg ik plots een enorm steek in mijn enkel, onder mijn kous. Auw, dat deed echt heel veel pijn! Ik keek en zag een rood puntje. Ik was dus gestoken door iets. Toen zag Luc dat we net een bijennest in de holte van een boom gepasseerd waren.  Jakkes! Ik had me helemaal ingespoten want ik ben al niet voor wandelen door bossen met alle muggen die me steken, word ik nog gestoken door een bij. Ik dacht direct die angel moet eruit, dus ben ik maar beginnen duwen. Een beetje strompelend stapten we toch maar verder. Er zat niks anders op.  In de auto deed ik andere kousen aan voor mocht de angel er nog in zitten want we hadden hem niet gezien. Het was al goed opgezwollen en jeukte verschrikkelijk. Gelukkig had ik Anti Bite mee, dus dat heb ik er veelvuldig opgesmeerd. Dat hielp wel. 

We reden verder naar Brandywine Falls, ook in het park. Een wandeling via een boardwalk leidde ons naar de falls. Dat lukte wel met stappen en de watervallen zag je goed van daar. In de winter zijn ze vast nog veel mooier, want je zag op de rotsen dat ze soms dubbel zo breed zijn dan dat ze nu waren.  Maar leuk om gezien te hebben.

Daarmee hadden we alles gedaan in het park wat we konden. De andere wandelingen zijn allemaal enkele richting en dan moet je bij het eindpunt zorgen voor vervoer naar de parking.

Op onze weg naar Detroit stopten we eerst nog bij een orthodoxe kathedraal in Cleveland. Het is vrijdag, dus gesloten. Maar we zagen dat je er zowieso niet in kon want de grote koepel is afgebrand. Oh wat erg. Ze waren wel aan het restaureren. In deze kerk trouwde in de film The Deer Hunter Merel Streep met Robert De Niro. Dat hadden ze toch maar weer mooi gevonden. De kerk staat middenin een woonwijk.

We aten onze wafel, yoghurtje en fruit op/  We kwamen er toevallig achter dat niet ver hiervandaan nog een huis uit een film stond en besloten om even een kijkje te gaan nemen.  Maar wat was dit een echte toerist trap: het huis uit de film A Christmas Carol uit 1983. Het is dus al een oude film, maar wat liepen er veel mensen rond! Je kon met een tour in het huis, dat kostte 18$ pp. We keken er maar wat naar en dachten hoe gek is dit nu weer? De auto's uit de film stonden in een garage en er was een grote souvenirshop met allemaal kerstgerelateerde versieringen. We konden er wel naar toilet, dat was handig.

Ik weet wel al welke kerstfilm het dit jaar wordt Marie-Laure 😜

Wie de documentaire zag over Cleveland Abduction, of Dr Phil (ik weet het, ik kijk veel drama, maar ik zie het nu eenmaal graag) zal volgend verhaal wel herkennen. Tussen 2002 en 2004 heeft een zekere Ariel Castro 3 meisjes gekidnapt en vast gehouden in zijn huis.  In 2013 kon een ervan ontsnappen met haar dochtertje en verwittigde via buren de politie. Zo zijn ze gered. De man werd gearresteerd en nog geen week na zijn arrestatie werd het huis met de grond gelijk gemaakt.

We zijn toch even naar deze plek gereden. Het doet je toch wat te beseffend dat dit kon plaatsvinden met de buren zo dichtbij! Zowel ernaast als aan de overkant van de straat. 

Daarna was het 2,5 uur rijden naar Detroit, waar we 3 nachten blijven.

We hebben een grote kamer met een zithoek en apart keukentje. We dronken een koffie en aten ons taartje op dat we nog hadden.

Nadien reden we naar Walmart waar we eten kochten voor vandaag en morgen.

De lookbroodjes en Chinese noedels hebben ons goed gesmaakt!

De avond vulden we verder op met tv en serie kijken.

Mijn bijenbeet is al bijna weg, maar ik heb voor de zekerheid toch ontsmettende zalf gekocht bij de apotheker in Walmart.